اضطراب در طی دوره درمانی و راه هایی برای کنترل آن در کودکان

این مقاله توسط گروه مترجمین داوطلب سایت سرطان و کودکی ترجمه شده است.

درمان سرطان فرزند شما شامل مراحلی است که با درد همراه است . بچه ها نسبت به درد واکنشهای متفاوتی نشان می دهند بعنوان پدر یا مادر بسیار سخت است که ببینید فرزند شما ترسیده یا درد دارد . با وجود اینکه شما می دانید این مراحل برای مبارزه با سرطان لازم است ، فرزند شما ممکن است متوجه نباشد ، بنابراین برای آنها بسیار سخت است که بفهمند چگونه چیزی که دردناک است می تواند مفید باشد . کمک کردن و آماده کردن فرزندتان برای رویارویی با این مراحل می تواند این مسئله را برای آنها آسان تر کند .

در اینجا ما در مورد این موارد صحبت می کنیم : چگونه این اطلاعات را با فرزندتان در میان بگذارید تا بتواند آمادگی لازم برای رویارویی با مرحله درمانی را داشته باشد ، همچنین در مورد درد و راهنمایی هایی در مورد کمک به بچه ها برای مقابله با این موضوع را در اختیار شما قرار می دهیم .در حالی که ما نمی توانیم انتظار داشته باشیم کاملا درد را از بین ببریم در اکثر موارد نکات ساده ای راشما و فرزند شما می توانید رعایت کنید که باعث آسانتر شدن مقابله با درد می شود . همچنین صحبت با دکتر ، پرستار ، روانشناس و مشاورین اجتماعی و یا مسئولین مدیریت درد ( اگر در بیمارستان شما وجود دارد ) می تواند مفید باشد . این متخصصین برای کمک به بچه هایی که درد می کشند آموزش دیده اند و می توانند با شما و فرزند شما همراهی کنند تا برنامه ای برای مقابله در این دوره زمانی داشته باشید . بچه ها به درد واکنش های متفاوتی نشان می دهند و ممکن است لازم باشد چند روش مختلف را آزمایش کنید تا روشی که برای شما و فرزند شما مناسب است را پیدا کنید . بیاد داشته باشید شما بهتر از هر کسی می توانید بفهمید فرزند شما درد دارد و چه چیزی می تواند درد  او را تسکین دهد .

گفتگو با فرزندتان در مورد مراحل درمانی که پیش رو دارد

پزشکان ممکن است اول با شما در مورد مرحله درمانی که فرزند شما پیش رو دارد صحبت کنند بدون اینکه فرزند شما حضور داشته باشد مخصوصا اگر فرزند شما کوچک است . بعنوان والدین بدانید ، شما باید تصمیم بگیرید چه مقدار  از این اطلاعات را به فرزندتان بدهید و چه زمانی با او صحبت کنید . بطور کلی ، دادن اطلاعات به بچه ها از قبل می تواند میزان آزردگی خاطر آنها را از آن درمان بخصوص کمتر کند ، همچنین به فرزند شما این موقعیت را می دهد که سوال بپرسد و  روشهای متفاوت را تمرین کند.

البته اینکه چقدر این اطلاعات را در اختیار او قرار دهید و یا چه زمانی با فرزندتان صحبت کنیدبستگی به این مسائل دارد:سن فرزند شما،تاریخچه مسائل دردآور  برای فرزند شما،نوع درمانی که برای او لازم است و قضاوت شما در مورد اینکه چه زمان این خبر را به فرزندتان بدهید.بچه ها معمولا زمان بیشتری لازم دارند تا خود را برای درمانهای سخت تر و دردناک تر آماده کنند. به طور کلی بین چند روز تا یک هفته قبل از درمان مناسب است اما زمان بندی به سن فرزند  شما و مرحله رشد او بستگی دارد.بچه های بزرگتر معممولا اطلاعات و جزئیات بیشتری در مقایسه با بچه های کوچکتر می خواهند.

اطلاعات باید مشخص باشد. به فرزندتان بگویید که باید منتظر چه چیزی باشد(نوع درمان) و چه احساسی ممکن است داشته باشد (از نظر حسی). لغات ساده ای به کار ببرید که فرزند شما بفهمد. برای اینکه ببینید او متوجه شده است از او بخواهید تا به زبان خودش برای شما بازگو کند. او را تشویق کنید که سوالهایش را بپرسد و بخاطر داشته باشید سوالهایی که جوابشان را نمی دانید از تیم پزشکی بپرسید.

فرزند شما ممکن است بپرسد : آیا درد خواهد داشت؟ واکنش اولیه  شما ممکن است این باشد که بگویید: “خیر، درد نخواهد داشت.” زیرا می خواهید ترس و نگرانی را کنترل کنید. اما مهم است که به او حقیقت را بگویید تا فرزند شما به حرف شما اعتماد کند . همچنین این  موقعیت دیگری است که به فرزندتان اطمینان دهید  که او تحمل  این موضوع را دارد ،به او بگویید که احتمال دارد کمی درد داشته باشد (درد را به زبانی که برای فرزندتان مناسب است توضیح دهید)اما او از پس انجامش بر می آید و بعد از آن به کارهایی که دوست دارد خواهد پرداخت.

اگر فرزند شما بسیار نگران این است که این درمان چگونه است و یا کجا قرار است انجام شود،در صورت امکان با تیم پزشکی خود همکاری کنید،مخصوصا روانشناسان کودک و یا متخصصین کودک،سعی کنید اتاقی که این درمان در آن انجام میشود را ببینید. ویا نمونه وسیله ای که برای این درمان به کار گرفته میشود را امتحان کنید. برای مثال ، بچه هایی که امکان این را داشتند ماسک بیهوشی را قبل از عمل امتحان کنند، استرس بسیار کمتری داشته اند و ماسک را هنگام عمل واقعی راحت تر پذیرفته اند. بعضی بیمارستانها تیم های مخصوص مدیریت درد دارند  که می توانند با بچه هایی که دردهای پیچیده و طولانی دارند همکاری کنند تا درد را تخفیف دهند و از رنج آنها بکاهند.

درد

درد یک موضوع  نسبی است. یعنی درد به طور متفاوتی در انسانهای مختلف احساس می شود و تنها راهی که میتوان فهمید کسی درد دارد یا خیر این است که با او صحبت کرد و عکس العمل او را دید. از آنجایی که شما فرزند خود را بهتر از  هرکسی می شناسید ، دکترها ممکن است برای شناسایی درد کودک شما به شما تکیه کنند.

همه دردهل شامل سه قسمت هستند :

_فیزیکی

_احساسی

_فکری

عصبی بودن،ترسیدن و نگران بودن درد را بدتر می کند توجه زیاد به درد آن را بدتر می کند،به زمانی فکر کنید که کودک خود را برای زدن واکسن به مطب دکتر می برید ،احتمالا فرزند شما حتی تا قبل از اینکه واکسن زده شود جیغ و داد راه انداخته و گریه کرده است و بعد از واکسن هم همچنان ناسازگاری کرده است،انگار که بدترین اتفاق دنیا افتاده است. حالا به زمانی فکر کنید که همان فرزند را حمام می کردید و متوجه کبودی ویا ورمی می شوید که به خاطر بازی کردن و افتادن روی بدن او است.آیا فرزند شما همان عکس العملی را که در هنگام واکسن زدن نشان داد تکرار کرد؟ممکن است حتی به خاطر نداشته باشد که صدمه دیده است. ترسیدن و توجه به درد اثر بسیار زیادی روی میزان درد و آنگونه که آن را تجربه می کنیم دارد.

مقاومت همراه با درد –برای هر مرحله چه می توانیم بکنیم؟

فیزیکی

داروها و کرم هایی وجود دارند که می توانند دردی که فرزند شما احساس می کند را کمتر کنند و یا جلوی آن را بگیرند و بسته به نوع درد متفاوت هستند. اگر می خواهید در مورد نظر پزشکان بیشتر بدانید قسمت آزمایشها و دوره درمانی را بازبینی کنید.

احساسی

خیلی طبیعی است  که قبل از مرحله درمانی و یا مورد خاص دیگری احساس ترس و یا نگرانی کنید . مثلا ورزشکاران حرفه ای با وجود اینکه در کاری که می کنند بسیار خوب هستند باز هم نگران و عصبی می شوند و باید احساسات خود را کنترل کنند تا بتوانند رقابت خوبی داشته باشند . آیا هرگز یک ورزشکار حرفه ای را قبل از یک مسابقه بزرگ دیده اید ؟ آنها چکار می کنند ؟ احتمالا دیده اید برخی از آنان قبل از اینکه بازی شروع شود در کنار زمین گوشی هدفون در گوش خود گذاشته اند . فکر می کنید گوش کردن به موسیقی چه کمکی به آنها می کندد ؟ فشار عصبی را روی آنها بیشتر میکند ؟ احتمالا نه وگرنه اینکار را نمی کردند. فکر می کنید آرامتر می شوند ؟ دفعه بعد که یک مسابقه بسکتبال را تماشا می کنید ، دقت کنید که بازیکنان درست قبل از یک پرتاب آزاد چکار می کنند . بیشتر ورزشکاران درست قبل از پرتاب یک نفس ارام میکشند . این تنها یکی از راه هایی است که به بدن و احساسات خود کمک می کنند تا آرام بگیرند .

برای اینکه به فرزند خود کمک کنید آرامتر باشد بچیزهایی فکر کنید که در شرایط عادی فرزند شما را آرام و راحت میسازند،موسیقی،خواندن کتاب و غیره. این موارد می توانند فرزند شمارا قبل از اینکه درمان آغاز شود آرام کنند . یکی از کمکهای بزرگی که می توانید به فرزند خود بکنید این است که خودتان آرام باشید.

کودکان و نو جوانان زبان بدن را به خوبی درک می کنند. یک نگاه نگران شما موقعی  که سوزن را می بینید ویا زمانی که درمان شروع میشود، روی خود را با وحشت بر میگردانید، سر نخهایی هستند که نشان میدهند این درمان قرار است دردناک باشد .

بسیار سخت است که فرزند خود را در حال درد کشیدن ببینید و اشکالی ندارد که نگاه خود را از سوزن یا هرچیز دیگری برگردانید ، اما بسیار  مهم است که به فرزند خود بفهمانید که این موضوع را می تواند تحمل کند. آرامش و راحتی شما نشان می دهد که به این که او تحمل این مساله را دارد ایمان دارید.

به خاطر داشته باشید که شما تنها نیستید.  با دکتر ، پرستار، روانشناسان ومشاورین اجتماعی و یا متخصصین درد در مورد راههای کاهش درد فرزندتان صحبت کنید.

به آرامی نفس بکشید. وقتی انسانها مضطرب و آشفته هستند تنفس آنها تند میشود و ضربان قلب بالا می رود.

برای آرام ماندن، عمل عکس را انجام دهید، به آرامی نفس بکشید .وقتی آرام نفس می کشید نگرانی و اضطراب کاهش می یابد . همچنین توجه به تنفس تمرکز فرزند شما را  از عمل درمانی که قرار است انجام شود منحرف می کند. او به چیز دیگری می اندیشد، تنفس خود.

دستهای خود را ثابت نگه دارید و سعی کنید آنها را رها کنید، به فرزند خود هم بگویید این کار را انجام دهد. دستهای خود را با آرامش ثابت نگه دارد و شل کند. فرزند شما میتواند دستش را هر جایی که راحت است بگذارد ، توی بغل خود، روی دسته صندلی یا تخت و غیره. اگر دستهای فرزند شما میلرزد میتوانید دستهای خود را روی دست او بگذارید تا به او آرامش دهید. وقتی فرزند شما آرامتر شد می توانید دست خود را بردارید یا همچنان نگه دارید . می توانید حق انتخاب را به فرزند خود بدهید. زمانی که دستهای شما آرام (ریلکس) است کمتر می ترسید. همچنین معمولا متوجه میشوید که وقتی میخواهید دستهای خود را رها (ریلکس )کنید مجبور هستید آرام نفس بکشید . زیبایی این تمرین این است که فرزند شما هرزمان هرکجا بدون اینکه کسی متوجه شود می تواند آن را انجام دهد.

افکار

قبل از شروع مرحله درمانی ، فکر کردن به اینکه چقدر درد خواهد داشت ، پشت سر گذاشتن این مرحله چقدر سخت خواهد بود می تواند فرزند شما را نگران تر کند . این موضوع باعث می شود میزان دردی که احساس می کند افزایش یابد . در طول درمان توجه زیاد از حد به درد ، نگاه کردن به اتفاقی که دارد  می افتد و فکر کردن به آن هم باعث افزایش درد می شود. نکانت زیر می توانند به فرزند شما در مدیریت فکر خود و عدم توجه به درد کمک کند .

به چیز دیگری فکر کنید . اگر فرزند شما نگران این درمان خاص است، در مورد چیزهای دیگر صحبت کنید ، کتاب و یا مجله بخوانید ، قصه بگویید و یا آواز بخوانید. هر چیز جالبی که فکر او را از این موضوع دور کند خوب است.

پرت کردن حواس : توجه فرزند خود را به چیز جالب و جذاب دیگری جلب کنید، اسباب بازی ، فیلم، حباب های بازی و غیره.ذهن او را از درد و روند درمان دور کنید . بهترین فعالیتها برای  پرت کردن حواس، ساده و جالب هستند . همچنین به عکس العملی نیاز دارند که شما بتوانید به راحتی در فرزند خود ببینید تا بتوانید بفهمید آیا کافی است یا به تشویق بیشتری احتیاج است. همچنین این فعالیت  نباید هیچ مزاحمتی برای کار  پزشکی که انجام میشود داشته باشد. (بنابراین بسیاری از بازی ها برای نگه داشتن بچه ها در حالت سکون در طول درمان مناسب نیستند) چیزهایی مثل اسباب بازی ساده  و یا صدا دار ، صوت های جشن تولد ، بازیهای کامپیوتری، تماشای فیلم ، خواندن ، قصه گفتن ، قصه گفتن ، کتاب و یا شمارش اعداد خوب هستند .

هر چیزی که فرزند شما دوست دارد را می توانید استفاده کنید . برای بچه های کوچکتر یک اسباب بازی جدید می تواند جالب باشد . برای بچه های بزرگتر ، اجازه انتخاب موسیقی جالب ، مجله و فیلم می تواند کمک خوبی باشد . بازیهای کامپیوتری و برنامه های کاربردی  خاص هم می تواند جذاب باشد.

به مکان مورد علاقه خود بروید . به فرزند خود آموزش دهید  ذهن خلاق خود را به کار بندد و خود را در مکان مورد علاقه خود تجسم کند می تواند هرجایی که فرزند شما دوست دارد باشد. فرزند شما باید آرام شود ، آرام نفس بکشد ، چشم های خود را ببندد و تمام چیزهایی که در مکان  مورد علاقه اش وجود دارد را تصور کند ، بشنود ، لمس کند ، و احساس کند. بچه های بزرگتر معمولا در استفاده از ذهن خلاق خود برای رفتن به محیط مورد علاقه شان بسیار خوب هستند . می تواند بسیار جالب باشد که بدانید مکان  مورد علاقه فرزند شما در مقایسه  با خود شما کجاست . بچه ها معمولا محیطهای پر هیجان و فعال را برای آرام شدن دوست دارند (مثل پارک شادی) . حتی فقط صحبت کردن درمورد مکان مورد علاقه اش می تواند حواس او را به خوبی پرت کند حتی اگر با استفاده از تخیلش آنجا نرود.

بعد از مرحله درمانی

فرزند خود را آرام کنید . زمانی که درمان تمام شد ، آرام کردن  فرزند خود با بغل کردن ، ماساژ ملایم و صحبت آرامبخش و شمرده می توان  به خوب شدن او کمک کند . به چیزهایی فکر کنید که در گذشته باعث آرامش فرزند شما شده است (حتی اگر ربطی به مریضی و درمان ندارد ) و از آنها استفاده کنید . بعضی از خانواده ها یک روند مشخص  دارند و بعداز اتمام مرحله درمان  یک فعالیت  آرامبخش و لذت بخش  را با هم  انجام می دهند . گوش کردن به یک موسیقی خوب ، تماشای فیلم مورد علاقه ، خواندن مجله های جالب و هرچیزی که فرزند شما  بعد از عمل سخت با اشتیاق انتظارش را بکشد می تواند مناسب باشد .

حتما به این نکته اشاره کنید که فرزندتان چقد خوب درمان را تحمل کرده و او را بسیار تشویق کنید. بسیاری از بچه ها اعتماد به نفس خود را  در این موقعیت افزایش می دهند  واز موفقیت خود احساس بهبودی می کنند. فرزند شما باید از موفقیت خود احساس فوق العاده ای داشته باشد . همچنین قبل از دوره ی درمان بعدی می توانید به آنها یاداوری کنید که دفعه قبل چقدر خوب از پس  این کار بر آمدند و دوباره هم می توانند.

همچنین از او بپرسید چقدر درد داشته است . اگر کمتر از آنچه توقع داشته اند ، درد گرفته این موضوع را قبل از مرحله بعدی به آنها یادآوری کنید .

پاداش 

انجام درمان می تواند برای بعضی از بچه ها چالش برانگیز باشد . اگر برای فرزند شما اینطور است ، در مورد توقعات خود شفاف باشید.  برای مثال : باید بدون حرکت بنشینی یا  نمی توانی  به پرستار ها لگد بزنی  .

در ذهن خود اهداف مشخصی داشته باشید  فرزند شما نیز باید آن ها را بفهمد. برای موفقیت او یک پاداش کوچک  در نظر بگیرید. به فرزند خود در طول درمان  کمک کنید . و زمانی که موفق می شود . برای تلاش آنها  پاداش می دهید.

آیا موردی هست که باید از آن  اجتناب کنیم ؟

با وجود اینکه اولین واکنش  پدر و مادر همدردی با فرزند خود است(می دانم که درد دارد عزیزم ، خیلی متاسفم  که باید این کار را انجام دهی) اطمینان خاطر دادن و عذر خواهی بیش  از حد از فرزند خود می تواند به جای آرامش  دادن به او باعث افزایش نگرانی فرزند شما شود.

این  حرفها معمولا به جای تشویق بچه ها برای مقابله فعالانه در طول درمان ، توجه آنها را روی  ترس  و درد قرار می دهد .

با وجود اینکه مقداری اطمینان خاطر دادن خوب است ، آموزش چگونگی مقابله به فرزند خود به جای تمرکز کردن روی درد در کم کردن فشارهای روحی موثر است.

اگر این روشها برای فرزند من اثر نداشت چکار کنم؟

اگر فرزند شما بطور شدیدی از درد شکایت دارد ، با دکتر،پرستار و تیم کمکی که دارید مثل روانشناسان و متخصصین رفتار کودک صحبت کنید . ممکن است بیمارستان شما  متخصصین مدیریت درد داشته باشد ،گرچه ممکن است در قسمت بیماران سرطانی  این تخصص نباشد.این افراد حرفه ای می توانند با شما و فرزند شما همکاری کنند تا روشهای بیشتری برای کنترل درد و اضطراب فرزند شما پیشنهاد کنند.اگر آنها به فرزند شما روش جدیدی یاد داده اند از آنها بخواهید به شما هم آموزش دهند تا بتوانید برای استفاده از این روش به فرزند خود کمک کنید.

منبع: http://www.curesearch.org/Anxiety-Around-Medical-Procedures/

اشتراک این مقاله با ذکر منبع ( آدرس سایت سرطان وکودکی )‌ بلا مانع است.